اثر میکروپارتیکل های کیتین و کیتوسان بر تولید اینترفرون-گاما و اینترلوکین-۵ در سوسپانسیون سلولی غدد لنفی موش های balb/c آلوده به انگل لیشمانیا ماژور

چکیده سابقه و هدف: در مورد خواص تعدیل ایمنی کیتین و کیتوسان، گزارش های متعددی وجود دارد. به منظور امکان سنجی استفاده از میکروپارتیکل های کیتینی به عنوان ادجوانت در واکسیناسیون ضد لیشمانیا، تأثیر میکروپارتیکل های کیتین و کیتوسان بر تولید اینترفرون-گاما (ifn-γ) و اینترلوکین-5 (il-5) در سوسپانسیون سلولی آلوده به انگل لیشمانیا، مورد مطالعه گرفت. مواد و روش ها: موش های balb/c با 105×2 پروماستیگوت انگل لیشمانیا ماژور در فاز ایستایی، در قاعده ی دم و به روش داخل جلدی آلوده شدند و پس از دوهفته، سوسپانسیون سلولی آلوده به لیشمانیا، از غدد لنفی موش ها جدا شد. از میکروپارتیکل های کیتینی کوچک اندازه (کمتر از 40 میکرون) که با سونیکاسیون و عبور دادن از صافی تهیه و اندازه ی آنها با master sizer بررسی شده بود، برای تحریک سلولی استفاده گردید و در نهایت، غلظت ifn-γ و il-5 به روش الایزا و میزان نیتریک اکساید به روش گریس در سوپرناتانت کشت سلولی اندازه گیری شد. قابلیت تحریک تکثیر سلولی توسط میکروپارتیکل ها نیز به روش جذب تایمیدین بررسی گردید. یافته ها: میکروپارتیکل های کیتین و کیتوسان، تکثیر سلولی را موجب شدند، اما هیچ یک قادر به تحریک تولید نیتریک اکساید از سوسپانسیون سلولی آلوده به انگل لیشمانیا نبودند. افزایش نسبت میزان ifn-γ/il-5 در تحریک با میکروپارتیکل های کیتین، مشاهده گردید. نتیجه گیری: میکروپارتیکل های کیتین قادر به تحریک تولید ifn-γ در سوسپانسیون سلولی آلوده به لیشمانیا بوده و توان تحریک تکثیر سلول هایی در سوسپانسیون غدد لنفی را دارند. به نظر می رسد بتوان از میکروپارتیکل های کیتینی به عنوان یک ایمونوادجوانت در واکسیناسیون ضد لیشمانیا بهره گرفت.